با سلام و درود خدمت تمامی خوانندگانِ امروز و همراهان فردای چکاوک نور.
دوستان خوبم، فصلنامه چکاوک نور در ماه پروردگار بی‌همتایمان (همان دی ماه) آغاز هشتمین سال فعالیت خود را در پایتخت اساطیری ایران(دامغان)، جشن گرفت. البته این جشن به جهت مشکلاتی که برخی از صاحبان قدرت شهرستان برای مجموعه‌ی تلاشگر این فصلنامه از ابتدای سال جاری ایجاد کرده‌اند، برخلاف سال‌های گذشته، به صورت خصوصی و با تعداد معدودی از یاران برگزار شد.
جشنی که هر ساله با دعوت از نویسندگان و هنرمندان و مسئولین شهر و البته حضور گرم اهالی محله قله آقابابا به شکلی باشکوه، برگزار میشد. امسال به سعی و کوشش معدود زشتیارانی که به گمانم هیچ یک زاده این آب و خاکِ پر از غنا و اصالت نیستند، درب کوشک کیانیان و تنها بنای یخچال تاریخی موجود در منطقه به روی اهالی و تمامی مسئولین شهر بسته شد.
بدین سبب امروز بر آن شدیم تا این موزه گالری بی‌نظیر که نمودی از جلوه‌های بی‌بدیل تاریخ، جغرافیا، گردشگری و دیرینه شناسی و... دامغان و توابع آن است را موقتا به صورت گنجینه‌ای، و به دور از چشم اغیار، حفظ و حراستش کنیم.
«دی» یعنی «خداوند و آفریدگار»؛ پدران ما در این کهن دیار، جشنی با شکوه درست پس از شب چله، یعنی طولانی‌ترین شب سال برگزار می‌کرده‌اند؛ اهمیت این جشن بدان خاطر بوده که نور و روشنایی از پس تاریکی به جلوه درآمده و از روز بعد از آن، روشنایی بر تاریکی چیره گشته و خدای نور و مهر در جهان حاکم میگردد.
این ماه با شکوه مصادف است با طلوع و غروب پیام آوران صلح و دوستی، محبت و راستی و افتخار ما، میلاد فصل نامه چکاوک نور، در چنین ماه و روزهای مبارکی است.
امید داریم که همچون سال‌های گذشته، بتوانم مشعل دار کوچکی در راه اشاعه نگرش این روشنگرانِ راه بشریت باشیم.
دوستتان داریم، پاینده و جاودان باشید.
دی ماه 1402
«چکاوک»